Γατο-ιστορίες

Στην αυλή / πυλωτή / απλωσιά έξω από το γραφείο, υπάρχουν γατιά. Ήρθαν πέρισυ. Ήταν τέσσερα αδερφάκια. Μπασμένα, μικρά, πεινασμένα, με πεταχτά αυτιά και -όπως όλα τα γατιά- πολύ χαριτωμένα. 3 αρσενικά κι ένα θηλυκό, όλα με υπέροχα κατακίτρινα μάτια. Άρχισα να τους βάζω έξω φαγητό και νερό.

Ο Αδόλφος του περσινού ποστ ήταν το πρώτο και το μοναδικό από δαύτα που με πλησίασε. Τρυφερός και χαδιάρης, διαρκώς έτρωγε καρπαζιές από τα άλλα δύο αρσενικά (ένα κατάμαυρο κι ένα κανελιάσπρο. Το κοριτσάκι -γκρικανελί- δεν μάσαγε. Τους κατέβαζε τα μούτρα έτσι και την πλησιάζανε.). Έτρωγε τελευταίος και προτιμούσε να μπαίνει μέσα να κάνει παρέα σε μένα. Μετονομάστηκε σε Κορνήλιο και ζει ζωή χαρισάμενη στο σπίτι του Βεεμώθ.

Εκτός αυτών των τεσσάρων, έρχονται κι άλλα: ένας κανελί τοφαλάκος που η κοιλιά του σχεδόν ακουμπά το έδαφος και ο οποίος χαλαρώνει τόσο με τα χάδια που δεν μπορεί να σταματήσει να κλάνει, μια γκρίζα πρασινομάτα με την κόρη της, μια άσπρη με χαλασμένα δόντια και ο πάτερ φαμίλιας, ένας γάτος που μοιάζει τόσο στον Greebo (μαύρος, φαγωμένα αυτιά, ουρά, ουλές, τρύπες στη γούνα) που κολλάω και τον χαζεύω πολύ.

Φέτος η γκρίζα πρασινομάτα έκανε 4 ακόμη τα οποία ήρθαν στην κολλεκτίβα. Τα δύο τα χτύπησαν αυτοκίνητα. Τα εναπομείναντα είναι αρσενικά (ο ένας ολόγκριζος ριγέ κι ο άλλος το ίδιο με άσπρη κοιλίτσα και μάτια πράσινα σαν της μάνας τους). Αλλάζει η δυναμική της αυλής.

Μέχρι πρόσφατα, αρχηγός ήταν ο μαύρος (ο αδερφός του Κορνήλιου). Μετά ερχόταν ο κανελοασπροριγέ αδερφός του και μετά η πλέμπα. Κάποια στιγμή τον χειμώνα ο μαυρούλης αρρώστησε. Άρχισαν να του κυλάνε μύξες, τσίμπλες, να βήχει και να χάνεται. Το ένα του μάτι ήμουν σίγουρη πως θα το έχανε. Ο κανελής άρχισε να παίρνει τα πάνω του και να τον δέρνει. Πήρε το πάνω χέρι. Φούσκωσε κι η κοιλίτσα του. Δεν άφηνε τον μαύρο να φάει και αναγκαζόμουν να του βάζω χώρια για να προλαβαίνει κι αυτός καμιά κροκέτα.

Ο μαυρούλης συνήλθε αλλά το ένα του μάτι έμεινε ζαβό. Η μια του κόρη είναι διαρκώς διεσταλμένη δίνοντάς του ένα πολύ ψαρωτικό βλέμμα. Μόλις άρχισε να συνέρχεται, άρχισε να με πλησιάζει. Από εκεί που δεν μπορούσα να τον πλησιάσω στα 2 μέτρα, ξαφνικά ερχόταν δίπλα μου και με μια μονοκόμματη κίνηση άρχιζε να τρίβεται με το πλάι παντού και έπεφτε ανάσκελα για χαδάκια! Είναι ο μόνος που με πλησιάζει.

Τώρα που είναι καλοκαίρι τα πράγματα έχουν χαλαρώσει. Έρχονται όλοι το πρωί στη γωνία του δρόμου να με προϋπαντήσουν και με συνοδεύουν ως την πόρτα του γραφείου όπου και περιμένουν φαγητό και νερό. Τρώνε με τη σειρά. Όποιος δεν τρώει περιμένει υπομονετικά στην άκρη (κάνοντας φυσικά πως δεν τον ενδιαφέρει) και μετά το φαγητό πάνε στον ήλιο για το μπάνιο τους.

Τα βλέπω μέσα στη μέρα να κυνηγάνε τον ήλιο και να τσακώνονται για την καλύτερη θέση για ύπνο. Τελευταία τους αρέσει πολύ μια καλυμμένη καρότσα και πάνε όλα μαζί, το ένα πάνω στο άλλο εκεί πάνω. Εχτές βγήκα να τα πάρω φωτογραφία αλλά με το που πλησίασα λίγο εξαφανίστηκαν. Ένιωσα ενοχές που τα ξεβόλεψα. Όμως ο μαυρούλης ήταν εκεί και με κοιτούσε και στριφογύριζε ενώ τεντωνόταν για να πάρει τριψοχαδάκια στη ζεστή κοιλιά του:

Cutexplosion.

Η γκρικανελοριγέ αδερφή του Κορνήλιου ήταν έγκυος. Πρέπει να τα έκανε κάπου αλλά ακόμη δεν τα έχω δει. Ελπίζω να μην πάθουν τίποτα μέχρι να μεγαλώσουν αρκετά ώστε να ενταχθούν κι αυτά στο μικρό κρατίδιο της αυλής. Θα περιμένω να δω τι αλλαγές θα φέρει η νέα γενιά.

Φιλικά,
Crazy cat lady